Charakter tańców tego obszaru jest niezwykle oryginalny, odrębny od pozostałych podregionów Rzeszowszczyzny. Jedyny w swoim rodzaju jest tu ruch głowy tancerek, trochę przekorny, a trochę wyrażający żartobliwe podziwianie. Również niespotykany gdzie indziej, tutaj występuje u tancerek ruch ręką – gdy dłonie oparte są na biodrach, łokcie zbliżają się i oddalają od siebie.
W jacoku tancerz i tancerka rozluźniają mięśnie całego ciała poddając się bez reszty rytmowi tańca. Równy odzwierciedla pracę kosiarza, który z rozmachem i precyzją prowadzi tancerkę przed sobą po linii szerokich łuków. W suwanym para pomaga sobie ruchem rąk, tak zwanym pompowaniem, co podkreśla dynamiczny, „pracowity” charakter tego tańca. Krzyżoknatomiast, znany chyba w całej Polsce, tu daje wyjątkowy obraz – I, wolna część, chodzenie parami po linii krzyża z finezyjnym kołysaniem splecionych ramion, przebiega w rytmie trójdzielnym. II, szybka część, w rytmie dwudzielnym, to mijanie się par po przekątnej.
Niemal wszystkie tańce z okolic Krosna składają się z dwóch części o zróżnicowanym tempie – I część wolna, II – szybka, dynamiczna, tańczona z zapamiętaniem. W II części nie brak mocnych akcentów, tupnięć, klaskania w dłonie, pokrzykiwań i popiskiwań dziewczęcych. Zdarzają się też gwałtowne kontrasty w ruchu, nagłe zahamowanie rozpędu i chwila bezruchu. W ruchach tanecznych uderza, przy pełnej swobodzie, wielka godność i dbałość
o estetykę ruchu, bez śladu pretensjonalności.
W regionie tym dopatrzyć się można pewnych wpływów folkloru węgierskiego.
