Tańce z okolic Przeworska różnią się budową od tańców z okolic Rzeszowa. Składają się z dwóch i trzech części. W ich skład wchodzą różne elementy taneczne. Kroki polki, płasko wykonywanej, przeplatane są tupnięciami w takich tańcach, jak: polka gacok, polka stawana, sarna. Charakterystyczną cechą tańców tego podregionu jest zmienne tempo, przechodzące stopniowo z umiarkowanego w szybkie aż do bardzo szybkiego. Obserwujemy to w tańcach: polka przeworska, sumieszka, bandoska, warszawianka, sztajer-polka.
W tym podregionie wyraźnie zaznaczają się wpływy innych grup etnicznych na miejscową kulturę taneczną. Na przykład polka stawana podobna jest do wielkopolskiego wisieloka, taniec uowies do zajączka śląskiego. Popularnym tańcem jest Żyd, znany w kilku odmianach. W I części tańca występują kroki trampolki, w drugiej – ukłony.
Tańczy się tutaj polkę stawaną, w której tańczący zatrzymują się, by wykonać tupnięcia. Elementem tanecznym II części tańca uowies jest wysuwanie do przodu, na zmianę prawej i lewej nogi. Odrębnym tańcem jest szewc. Oprócz naśladowania pracy szewca są w nim jeszcze dwie części, mające charakter tańców rzeszowskich: przytańcowanie i polka uginana obrotami w lewo.
Tańcami zbiorowymi są warszawianka, inaczej zwana polką hura (w I, wolnej części tańca, tańczący mijają się szeregami krokiem dosuwanym, w II części wirują po linii koła obrotami w lewo) oraz taniec siano grabała, który przebiega po linii prostokąta (w I części tańca szeregi tancerzy i tancerek przesuwają się w przeciwne strony krokiem dostawianym w bok, w II części szeregami podchodzą do siebie).
Tańce w większości tańczone są do jedynej melodii z tekstem słownym, przeważnie w metrum dwudzielnym.
