W okolicach Rzeszowa tańczy się przede wszystkim rozmaite polki, które cechują się olbrzymią dynamiką, werwą i rozmachem w obrotach w prawo po linii koła. Charakteryzuje je obniżanie i wznoszenie się tańczących w pionie w czasie wirowania w polce z kropką, w kucanej i w uginanej. W polce dzwon natomiast występuje silne pochylenie tułowia do środka koła, połączone z uniesieniem nogi w tył. Polkę z kropką, kucaną i polkę z nogi tańczy się odrębnym krokiem, niż krok taneczny polki, w ustalonym rytmie – dwie ósemki, ćwierćnuta. Jedynie forma tańca narzuciła nazwę polki.
Tańcem charakteryzującym się zwolnionym tempem jest taniec wolny. Tańczy się go ociężale, jako odpoczynek po pełnym dynamiki wirowaniu. Tańcem zbiorowym jest ułan – tańczony w cztery pary. l część polega na mijaniu się par po przekątnej kwadratu krokiem lekkiego biegu. II część stanowi polka bez nogę.
W okolicach Rzeszowa bardzo często tańczono sztajerka, trampolkę, polkę w lewo, walczyka i oberka. Na zabawie po kilku innych tańcach znów powracano do któregoś z tych tańców.
